مقیاس هسته ارزشیابی خود: شکل‎گیری یک سازه

این پژوهش با هدف تعیین اعتبار، روایی و ساختار عاملی مقیاس هستۀ ارزشیابی خود (جاج، ارز، بونو و تورسن، 2003) در دانشجویان دانشگاه آزاد اجرا شد. 622 نفر دانشجو (198 مرد، 424 زن) با روش نمونه‎برداری چندمرحله‎ای انتخاب شدند و به مقیاس هستۀ ارزشیابی خود (جاج و دیگران، 2003)، زمینه‌یاب دیدگاه‌های شخصی (مؤسسه سرسختی، 1985)، مقیاس حرمت خود (روزنبرگ، 1965)، مقیاس خودکارآمدی تعمیم‌یافته (جاج، لاک، دورهام و کلاگر، 1998)، مقیاس درونی‎بودن، افراد قدرتمند و شانس (لوینسون، 1981)، شاخص مقابله جوانان (مک‌کوبین، تامپسون و الور، 1996)، مقیاس نوروزگرایی سیاهه شخصیت آیزنک (آیزنک و آیزنک، 1968) و سیاهه افسردگی بک (بک و بک، 1972) پاسخ دادند. ساختار عاملی این مقیاس با روش تحلیل عاملی تأییدی و اکتشافی تعیین شد. یافته‌ها نشان داد که مقیاس هستۀ ارزشیابی خود همسانی درونی مناسب دارد. مقدار آلفای کرونباخ و اعتبار بازآزمایی دو هفته‌ای آن به‌ترتیب 867/0 و 818/0 به ‌دست آمد. همبستگی مثبت معنادار مقیاس هستۀ ارزشیابی خود با زمینه‌یاب دیدگاه‌های شخصی، حرمت‌ خود روزنبرگ، خودکارآمدی تعمیم‌یافته و شاخص مقابله جوانان نشان‎دهنده روایی همگرا و همبستگی منفی معنادار این مقیاس با مقیاس نوروزگرایی و سیاهه افسردگی حاکی از روایی واگرای این مقیاس بود. نتایج تحلیل عاملی تأییدی بیانگر ساختار تک‌عاملی این مقیاس بود. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که نسخه فارسی مقیاس هستۀ ارزشیابی خود ویژگی‎های روان­سنجی مطلوب دارد